...اندک جایی برای زیستن برای مردن و گریز از شهر...

یک بغل کافه و هزار قهوه بی قراری.

... آی دوست آی دوست،‌ چهره ی آشنایت پیدا نیست

دست های سرماخورده ی پائیز،‌ ترس آلوده شدن به یک بیماری مبهم...

وقتی...

وقتی دارم اینها را می نویسم از بیمارستان کامکار بدم می آید. وقتی دارم اینها را می نویسم از بخش عفونی بدم می آید. وقتی دارم اینها را می نویسم از سرفه بدم می آید. مریضهایی که انگار کلاس اول بیماری اند همگی لباس فرم یکدست دارند توی کلاس های یک نفره دو نفره سه نفره ی خودشان قرص و سرم مشق می کنند. مریضهایی که تنهایی اگر توی کلاس باشند گریه میکنند و همراه می خواهند. وقتی دارم این ها را می نویسم از مشق و فرم مریض ها بدم می آید. وقتی دارم این ها را می نویسم از تختهای دو نفره بدم می آید. وقتی دارم این ها را می نویسم از تختهای یک نفره بدم می آید. وقتی دارم اینها را می نویسم از باران، از خیس شدن در کوچه های آب گرفته بدم می آید. وقتی دارم اینها را می نویسم از تولد، از مرگ بدم می آید. وقتی دارم اینها را می نویسم از خودم بدم می آید. من کجای زمان گیر کرده ام؟ من کجای زمانم؟ کجای زمانم؟‌کجای زمان؟‌ کجا؟‌ وقتی دارم اینها را می نویسم زمان کجاست؟‌وقتی دارم اینها را می نویسم چه وقتی ست؟