با زخم های سوگوار آمده

"پنج آواز برای ذوالجناح"

                                                               به مادرم

مرگ ِ آبی زده                                                    

              این سمند                       

                     دل

دلِ بی تابش قبه ی دق


هزار بار خار

چگونه توانستنِ این میل را

                                  نثار


- تکاور شل

پران سم بر غبار


فراز آمده با ستاره هاش

و صد برهه از تن

آویخته به خاک

 
پس اینک

تکاور صرع

برای برهه ای که در میدان

دل تپنده ی من


                 2         

گرامی تر

بر آن نوند سبک

تلخ بر زبان نمی رانم

به خطابش می خوانم

 
چندانکه از پرده باز افتد

لاشه ی بی مرگش

سیاه – دو چندان بر گونه هاش

سمِ ابلق

چرمه ی بخرد


- پس بپر از ماهیچه هات و

بنشین در باد

 

گرامی تر

باز آمده از گور

بی سوار شهیدش

بپاشد خون بر ماه
 


                 3


شیهه در چادر

خداش در حنجره افکند

و لرزه بر نطفه ی آدمیان

 

درد می آید

از ریشه تا به ساق

و سبک بر چهار کوبه ی نعل

کُمیت از درد بر می آید

 

-چیست این سوره ی سوسوزن

والعصر !


خون کرشمه ی کافرانه و

درد

سایه ساری ویرانه می تهد بر جای

 
دگر تیر باید

موی این دیزه را و

خون بر پستان

تاش

مرگِ شهید را دریابد

 

حیران بر راه و

پیچان بر یال بلندش

ذوالجنا مبارک می شود
 


            4

گلوش از هزاره ی خاکستر

اسطوره ی خون و گل

و هزار مشعلِ یاقوت

بر دهان افعی هاش

 

نعلِ این باره ی جرقه زن

غمنامه ی حسینِ باد – برد

ولگام بر دندان آبدیده اش

می ترکد


چه می تواند اسب

شیهه اگر نکشد

چه می گوید

وقتی که شیهه می کشد اسب

 

- ذوالجناح !

خونست این نه دریاچه

             5
 

با زخمهای سوگوار آمده

اکنون –

        سوارِ بی نفس

انگار گلی دو نیمه شود 


از تنگه هاش

تنگ در غربتِ زیستن بی ما

لوحی از صحرای بی آب


هاله ی ارغوان پیچیده به بازو

آمده تار

از تارهای گلو

با انقباض مرجانهاش


- پس بگریز دیوانه

                            از دیو

 

ذوالجنا زخمهای فراوان دارد

و مرگ هزار افعی

در یالش

 
پس تا می شود به حق و
سم بر ابر می گذارد.


هوشنگ آزادی ور