تنگ است بر او هر هفت فلک، چون می رود او در پیرهنم...
در دیداری دوباره از خانه و اماکنی که دوران کودکی را در آن سپری کردیم ناگهان با حقیقتی مواجه می شویم که پیش از این مقیاسی دیگر داشت. واقعا این خانه این قدر کوچک بود؟ این حیاط که در آن بازی می کردیم؛ این حوض چقدر آب رفته؟! چه بلایی سر باغچه آمده که دیگر نمی شود پشت درخت هایش پنهان شد؟ در ابهامی می مانیم از پاسخ به این سوال ها. به این که نکند این با آن فرق دارد؟! نکند حقیقت دو شقه شده است؟ ما کدام را حقیقی تر می بینیم؟
اما به نظر نمی آید خانه رشد معکوس کرده باشد. چرا که چنین انتظاری از جماد منطقی به نظر نمی رسد. پس چه شده ؟ ما رشد کردیم. استخوان ترکاندیم و چشم و گوشمان بزرگتر شده است و دست هایمان دیگر وقتی درخت توی باغچه را در آغوش می گیریم بهم می رسند. چیزی عوض نشده است انگار جز ارتفاع و طول و عرض خودمان. از این منظر حالا همه چیز کوچک تر شده است. آن وقت است که دل آدم می گیرد. در برزخ میان کوچکی و بزرگی. اینکه واقعا دلبسته ی همین کوچک ها بودیم یا نه اصلا بزرگ بودند و حالا نمی توانیم بزرگی شان را ببینیم. یاد روزگاری می کنیم که توی بزرگی آنها غوطه ور بودیم. غرق در لذتی که حالا دیگر نیست. آنقدر بزرگ شده است آدم که دیگر نمی تواند سرش را زیر آب حوض نگه دارد یا توی باغچه ی به این کوچکی قایم باشک بازی کند. همه جا انگار تنگ تر شده است. دل آدم تنگ می شود همراه خانه.
حقیقت اما همان حقیقت است. همیشگی و بی تغییری خاص. ما اما در حال دگرگون شدنیم. هر لحظه در ما انقلابی رخ می دهد. و به تبع همین دگرگونی حقیقت را هم دیگر گونه می بینیم. به نظرمان کوچک شده است. اما حقیقتا این اتفاق نیفتاده.
این موضوع را اگر تعمیم دهیم به امور انتزاعی، به مفاهیمی که شاید در گذشته ی نه چندان دور بزرگ و مهیب و پررنگ بودند چیزهای تازه تری دستگیرمان می شود. مفاهیمی که روزگاری در آن غرق بودیم و از این اغراق در اوج لذت. مفاهیمی چون دوست داشتن. که شاید خیلی از روزگار بزرگی شان نگذشته باشد. از زمانی که در حوض بزرگشان شنا می کردیم و در پس و پشت شان قایم می شدیم. و همه لذت مان در همین خلاصه می شد. حال اما بزرگ شدیم یا شاید بزرگ می بینیم خود را و از اینکه نمی توانیم در آنها جا بگیریم آنها را تنگ می بینیم و دلمان تنگ می شود.
