همین که نیستی در دی ماه بلرزی...

" برای موسی

هنگام که ما بر زمینیم و ترس لرزیدن برمان داشته"

به التماس در دی ماه
وقتی آفتاب پینه بسته بود
از  خاک درآمدی
از تقلای سپیده تا صلاه ظهر
نوری که از شیشه نمی گذشت
                               صورتت را بریده بود

خواستم
دراز بکشیم زیر آسمان تابستان
که زمستان ها
قبرستان ستاره ها بود
که پوسته می اندازد از رنگ
و بالاتر از سیاهی ست
ولی آن بام
دوام نداشت
می ریخت تا
خبر از زیر خاک
گفته نگفته
از صدای رعد و برق
لرزیده نلرزیده بخوابی موسی
کهنه از مرگ
خواب کوتاهی
آهی بودی از مرگ
که محترم
از میان قوم به باغ می رفت
تا فصل برگردد و اصل
پیش از باریدن خوشه های خرما
و غلت خنده های تفیده ی باغ
پیش از رسیدن درخت ها
و پهلو به پهلو شدن ما
که خواب فراغت از مرگ باشد

من از محاصره ی تنگ یاد
با پراکندگی بیل می زنم در خاک
به کاویدن آنچه که نمی دانم این بار
معجزه همین که نیستی
در دی ماه بلرزی
و 
مزاری
که هر بار نمرده ام بیایم و 
                                    سنگ تو شوم.