ای اندوهِ من

ای اندوهِ من

سلانه­ی تو را بودن را بسیارها دیده­ام

در خاکسترِ خسته­ی لباسِ از راه آمده­ات

از کوچه­مان می­گذشتی و با خود نامرتب حرف می­زدی

بسیار با نزاکتِ دستمالِ از جیب در رفته گردن خشکیده عرق

بسیارها دیده­ام چه به شتاب با خود بی خود حرف می­شنیدی

و چه سلانه می­رفتی

پیرتر از آنکه کسی به تو بودن نگاه شود

و معمولی­تر از آنکه کسی به بی تو بودن برخورده شود

گاه می­دیدم که گاه می­ایستادی اما نگاه می­کردی اما را

و آسمان دور می­شد

دهانت از تیرگیِ دستانت رها می­شد

نفسی به عمق وازده­ی کوچه

و می­رفتی می نمی­دانم اما به کدام خانه

آن­قدر اما آن قدر دیده­امت

که بیگانه­ی منی

شاید بشود دعوتت کنم روزی

                                            به خیابانی

                                            به تصادفی  

از:
بنفش­تر از خود با خیابان­های خاموش / محمدرضا اصلانی